lunes, 18 de mayo de 2009

O sexo dos anxos. MARIO BENEDETTI


Isto non é Ira. Cabería inventar outro pecado que reunise esquezo e recordo nunha soa palabra. Temos a teima de recordar aquilo que deberiamos manter sempre vivo. Alguén dixo que Mario Benedetti non morrera, senón que se sementara. Iso agardo. Uruguai chora hoxe a morte dun dos maiores piares das letras latinoamericanas, Mario Benedetti. A primavera ficou cunha esquina rota sen a súa voz. A súa prosa é fresca e contén un sentimento xigante que fai tremer, en moitas ocasións, o corazón do lector. Coa tea das palabras denunciou as torturas da ditadura uruguaia e cantou ó amor, á soidade. Coñezo poucos dos seus poemas. A máis próxima a min era a súa faceta de contacontos. Os seus relatos eran cachiños de vida suxeitos por un velcro esencial, primixenio. No maldito recordo quédame este contiño ante o que só me queda dicir grazas, grazas polas túas palabras.



Su amor no era sencillo
Los detuvieron por atentado al pudor. Y nadie les creyó cuando el hombre y la mujer trataron de explicarse. En realidad, su amor no era sencillo. Él padecía claustrofobia, y ella, agorafobia. Era sólo por eso que fornicaban en los umbrales.


Táctica y estrategia

Mi táctica es
mirarte
aprender como sos
quererte como sos.
Mi táctica es
hablarte
y escucharte
construir con palabras
un puente indestructible.
Mi táctica es
quedarme en tu recuerdo
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
pero quedarme en vos.
Mi táctica es
ser franco
y saber que sos franca
y que no nos vendamos
simulacros
para que entre los dos
no haya telón
ni abismos.
Mi estrategia es
en cambio
más profunda y más
simple.
Mi estrategia es
que un día cualquiera
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
por fin me necesites
.